Ja, logisch… jouw paard is zo braaf… dan kan ik het ook! Maar mijn paard; dat is een veel ingewikkelder geval dan jouw braverd”.

Vroeger
….  jaren terug,  kon ik mij erg druk maken om deze opmerking over mijn brave paarden.
Braaf! Ja zeker! Maar weet je ook hoeveel werk daarin zit? Hoeveel kilometers we gemaakt hebben? Braaf zijn komt niet persé van zelf aanwaaien!

Binnen mijn trainingscentrum kom ik veel onbekende paarden tegen. In alle maten en soorten. Al dan niet keurig netjes afgericht.
Mijn ervaring is dat mensen naar mijn Trainingscentrum komen omdat ze graag iets nieuws willen leren. Een stap voorwaarts willen in hun contact met hun paard. Of omdat ze ergens tegen aanlopen waar ze met z’n tweetjes niet meer uit komen. Een frisse blik van een andere instructeur kan verrassende resultaten opleveren.

Ik sta vaak verbaasd over de omgang tussen mens en zijn paard. Over wat de mens acceptabel vindt in zijn omgang met het eigen paard. Ik kan een boek schrijven over de, soms dolkomische, taferelen die zich afspelen bij aankomst van ruiter en paard bij mijn trainingen.

Op pad
Met een vriendinnetje ga ik wel eens op pad. Op zoek naar een fijne omgeving waar we relaxed bij kunnen kletsen. Met een picknickmandje met daarin een wijntje, nootjes, lekkere hapjes en twee klapstoelen.

Onze favoriete stek op een mooie zonnige dag is de Mijndense Sluis. Een heel klein sluisje, bedoeld voor de recreatie watersporter.

Je bent ze vast wel eens tegen gekomen…. Liefhebbers van onze prachtige Nederlandse wateren, gelegenheidskapiteins en -matrozen genietend in een huurbootje.
En zij kiezen voor een te ingewikkelde route waarbij zij van het ene meertje naar een ander watertje moeten. Daar ontstaat echter één, ieniemiene, klein dilemma. Een minimaal hoogteverschil in de waterstand!  Een doorgang door een sluis is dan echt noodzakelijk.

Deze ingrediënten bezorgen mijn vriendin en mij een dolkomische middag! Humor ligt op straat… ehhh … in het water…..echt waar! Het resultaat van deze manoeuvre is namelijk diverse verhitte kapiteins  en matrozen. Het is namelijk altijd te druk in een sluis. Er zijn teveel bootjes tegelijk.

Door een te kort aangebonden lijn gaan de bootjes vanzelf, ongevraagd, uitermate onhandig scheef hangen als het water zakt. Hierdoor vallen de blikjes bier op het huurbootje om. Er ontstaat lichte tot ernstige paniek bij de opvarenden.  En er is altijd wel iemand in de boot of aan de wal die “de oplossing” gaat schreeuwen… heftige onsamenhangende aanwijzingen hoe het wel moet. Maar dat lukt natuurlijk niet meer. Want de basisvoorwaarden waren al eerder niet aanwezig.
De basisvoorwaarden waren namelijk dat er voldoende goede afspraken zijn wie wat doet, het materiaal in orde is en vooral…. Rust in de boot! Waar is nu die kapitein met voldoende kennis en ervaring?

Parallel?
Ik kan het niet helpen maar ik zie toch een parallel in deze hobby op het water en de hobby van mens en zijn paard.  De omgangsvormen tussen mens en paard leiden ook vaak tot grappige taferelen. Soms ook tot minder grappige taferelen. Om maar niet te spreken van gevaarlijke situaties.

Een paar voorbeelden:

Uitladen op vreemd terrein
Ik merk dat het hardnekkige idee bestaat dat bij aankomst op een vreemd terrein het uitladen van een paard snel moet gebeuren. Super snel…. want het paard kan écht niet langer op de trailer staan. Als het paard in deze setting er dan ook daadwerkelijk uitgeladen (of  gestuiterd) is, staat het ineens op een vreemd terrein. Zijn lijf inmiddels vol adrenaline. En zijn natuurlijke instinct vindt het noodzakelijk om het terrein te scannen op veiligheid. Kan zijn dat hij hierbij, onbedoeld, zijn mens gelijk mee over het terrein trekt.

En daar gaan ze … paard met mens…. Over het terrein….Tot het paard zelf besluit om te stoppen. Paard kijkt nog even heftig heen en weer. Snuift, blaast, maakt zich groot. En loopt nog maar eens een andere kant op.  Met opnieuw zijn mens achter hem aan; sissend, schreeuwend en smekend om stil te gaan staan.

Elk mens wordt hier gestrest van. En dat snap ik. Wie zou dat niet zijn,  als 600 kilo met je aan de haal gaat? Ik ben altijd weer blij als mens en paard weer ongeschonden op ons centrum zijn aangekomen. Maar jeetje… wat kost dat te vaak te veel stress en energie van de mens.

Druk met corrigeren paard
Of de ruiter die tijdens de les, bij het uitleggen van een oefening, werkelijk niets meekrijgt van mijn lesinhoud. Omdat ze geen aandacht kunnen houden op mij als instructeur.
Ze zijn namelijk hartstikke druk. Druk met het corrigeren van hun paard: “Nee, stil staan. Nee, hier blijven. Nee, achteruit, niet dwars over mij heen. Nee, NIET naar dat andere paard…. Nee!  Ok, één  rondje draaien dan. Sta stil… nu sta je echt stil! Ok, nog één rondje dan….Jeetje….. Nu wel stil staan. Ik vind het niet meer leuk!”

Weglopen bij het opstappen
En wat dacht je van opstappen op een paard dat niet meewerkt. Een paard dat wegloopt voordat je één been omhoog hebt gedaan. (Been there, done that… jarenlang! Zucht!)
En je bent opgelucht als het je wel gelukt is om er snel op te zitten. Alleen loopt je paard wel al zijn eerste opwarm rondje. Terwijl jij ondertussen verwoede pogingen doet om je voeten in de beugels te krijgen, je jas recht te trekken, te zorgen dat je GSM niet uit je jaszak valt én ondertussen probeert niemand in de rijbak aan te rijden.

En jij?
Zijn deze voorbeelden herkenbaar?
Echt waar…. je bent hierin zeker niet alleen. Ik geloof namelijk dat er héél veel mensen zijn die ooit begonnen zijn met een fantastisch droom.
Hun jarenlange droom over het rijden en houden van een paard. Het verzorgen, lief te hebben en bovenal er fantastische ritten mee te rijden. Je hebt al veel energie, tijd en geld in je droom gestoken. En ondertussen misschien al heel veel geleerd.

En als je nu even héél eerlijk bent…..  Wat is er nog overgebleven van jouw droom van toen?
Eerlijk zijn hoor. Niet voor mij maar voor jezelf!
Doe je nog steeds waar je toen ooit van droomde? Of is je droom anno nu toch echt een beetje  anders geworden? Is je droom niet meer zo mooi als je voorgesteld had?

Hulp
Mocht je je daarin herkennen dat is mijn advies: zoek hulp! Blijf niet in je eentje rommelen!
Maar doe dat alstublieft wel bij een goede instructeur die je helpt om je paard op te voeden op een manier die je paard snapt. Een instructeur die bij jou en je paard past. Uiteraard ben je ook bij ons welkom.

Ook jouw paard is echt geen kwaaie donder! Hij snapt waarschijnlijk helemaal niet dat hij iets verkeerds doet. Hij merkt wel je afkeuring en stress maar heeft geen idee wat er anders moet.
Hij is zich al helemaal niet bewust van het feit dat hij zelf de oorzaak is van jouw onrust en stress. De oplossingen zijn vaak niet eens zo heel ingewikkeld.

Het stellen van de juiste vraag aan je paard is een kunst. Maar het goede nieuws is dat het stellen van deze juiste vraag aan te leren is! Ook aan jou!

Respect
En vergis je niet….. ik heb uitermate veel respect voor de mensen die naar mijn trainingscentrum komen. Zij willen graag op zoek naar andere vragen. Omdat hun oude vragen aan hun paard niet (meer) voldoende helpen.
En ze op zoek zijn naar nieuwe mogelijkheden.
En alleen dat al, vraagt om uitermate veel respect! De wil om te leren. Diepe buiging voor degene die dat traject aan willen gaan!

Mijn paarden zijn braaf. Inderdaad!
Weet je hoe dat komt?

Ik heb ze opgevoed op een consequente, vriendelijk en duidelijke manier.
En we hebben héél veel geoefend.
Fouten gemaakt, teleurgesteld geweest… maar ook nieuwe vaardigheden gevierd!
Ik ben ontzettend trots op hoe ze nu zijn.

Dus bedankt voor het compliment! Mijn paarden zijn inderdaad hartstikke BRAAF!

Wil je meer willen weten over mijn manier van werken? Dan nodig ik je van harte uit om contact met mij op te nemen.

Voor meer informatie over activiteiten van Paard Centraal:
… Check onze trainingen voor volwassenen
… Download de gratis e-book ‘Happy Horse, Happy You’ boordevol tips!
… Like onze Facebook pagina voor de meest actuele informatie.