Het is een favoriet onderwerp van mij…. “Lesgeven in de Paardenwereld”.

Ik vind oprecht dat lesgeven een vak apart is. Aan de ene kant dien je als instructeur vakbekwaam te zijn. Aan de ander kant dien je te beschikken over didactische vaardigheden. En niet te vergeten… de liefde voor communicatie. Met paard en zeker ook met de mens!

Didactiek is de wetenschap die zich bezighoudt met de manier waarop het beste onderwezen kan worden.
Alle super goede bedoelingen van veel instructeurs daargelaten… een ander iets aanleren is niet perse voor iedereen geschikt. Je kan een fantastische paardentrainer zijn, dat hoeft helemaal niets te zeggen over je kwaliteiten in het lesgeven.

Wist je bijvoorbeeld dat de ego van de instructeur totaal niet belangrijk is, in relatie tot het leren van de ander?
Absoluut, echt helemaal niet interessant of de instructeur zich na een les beter voelt!
Zijn (of haar!) ego is voor hem misschien wel belangrijk. We herkennen allemaal dat fijne gevoel als je ego gestreeld wordt doordat je een fiks probleem hebt opgelost, een compliment hebt gekregen of je het paard iets heb kunnen laten doen wat de eigenaar tot nu tot niet gelukt is.
Maar let op: voor degene die zelf wat wil leren is de gestreelde ego van de instructeur absoluut niet belangrijk.

Hoe doe jij dat als instructeur? Zit jouw ego je wel eens ongemerkt in de weg tijdens het lesgeven?
Het is een listige hoor… die ego’s van ons. Ik trap er ook nog wel eens in.

Laatst was ik bij een klant waar ik voor de zoveelste keer dezelfde oefeningen ging uitleggen. Vroeger kon ik mij er aan storen, dat het leek alsof we niet verder kwamen. Nu ik meer weet over didactiek is mijn mening drastisch bijgesteld. Het gaat namelijk niet over mij, mijn ego of mijn prestatie drang. Als instructeur ‘moet’ je het leuk vinden om een ander iets te leren.

Bij de ene klant gaat het als vanzelf, heel natuurlijk. Bijna organisch. Bij een ander is herhaling het sleutelwoord. Maar beiden hebben de wil om te leren. En dat is belangrijk, niet perse het resultaat.
Gegierd heb ik (met de klant) nadat ze voor de 100ste keer eenzelfde fout maakte en mij hopeloos aankeek en zei: “Vandaag gaat het niet echt heel erg goed hè?” Ik kon het eigenlijk alleen maar hikkend en snikkend van het lachen beamen!

Bij een andere klant was ik geduldig aan het lesgeven toen een derde partij er mee ging bemoeien en een pijnlijke opmerking plaatste: “Dat is zeker lekker makkelijk verdienen voor jou? Elke keer dezelfde les geven?”
Deze derde partij had jeukende vingers en wilde de taak van een ‘stuntelende’ stalgenoot wel even snel oplossen. Paard even overpakken en hoppa …even laten zien dat het paard het wel kan.

Mens tevreden.. paard tevreden en de taak is gedaan. Denk bijvoorbeeld een voetje optillen en uitkrabben, paard afspuiten, paard trailerladen, paard even overpakken om die oefening wel juist uit te voeren.
Helaas is de ego van de derde partij blij maar de keerzijde is dat de stalgenoot niets heeft geleerd.

Eigenlijk is het nog erger… de stalgenoot heeft wel iets geleerd! Dat ze incompetenter is dan de ander, nu een ander haar probleem oplost.
En in dit geval durfde ze er ook niets over te zeggen en liet ze het stilzwijgend gebeuren. Wellicht uit schaamte omdat ze zich realiseert dat ze niet zo daadkrachtig is.
Ik zie alleen maar een gemiste kans! Een kans om te mogen groeien in eigen tempo. Het zelf uit te vinden. Fouten maken is juist prima. Dan leer je hoe je het niet wilt hebben. We leven in een tijd dat alles ‘goed’ moet zijn. Waarom is er geen tijd om te experimenteren

Mijn vier tips voor de (toekomstige) instructeurs:

  • Als instructeur heb je geduldigheid hoog in het vaandel staat, niet alleen met de ruiter maar ook met het paard.
    Als jij van jezelf weet dat je je (snel) irriteert aan een ander omdat zij in jouw ogen te langzaam is, problemen met het paard alleen maar groter maakt, je iets 683 keer moet uitleggen…. En je daardoor geneigd bent om de boel ‘over te nemen’…. zorg er dan voor dat je je didactische vaardigheden op orde krijgt. Of laat dat lesgeven aan je voorbij gaan.
  • Een instructeur heeft vele oplossingen voor (dezelfde) problemen in de training. Een bibliotheek vol met variaties die ze kunnen gebruiken om onder verschillende omstandigheden met verschillende ruiters te kunnen varieren. Ervaring is de sleutel, niet alleen gezien vanuit perspectief van het trainen maar ook vanuit het lesgeven.
  • Een goede instructeur herkent de bekwaamheid en ervaring van de ruiter. De aanwijzingen moeten passen bij dat niveau.
  • Ben jij toch eigenlijk niet de ideale instructeur – verwijs je stalgenoot naar een professionele instructeur die juist plezier heeft om een ander te laten ‘shinen’.

Een ander iets aanleren kan zo mooi zijn. Maar het wordt vooral mooi als de ander straalt. Omdat ze zelf iets bereikt heeft!

 

Wil je meer willen weten over het verbeteren van jouw instructeurskilss? Dan nodig ik je van harte uit om contact met mij op te nemen.

Voor meer informatie over de opleiding voor instructeurs bij Paard Centraal:
… Check onze trainingen voor professionals
… Download de gratis e-book ‘Happy Horse, Happy You’ boordevol tips!
… Like onze Facebook pagina voor de meest actuele informatie.